Zaproszenie

W kierunku odpowiedzi

1. Jego ogród
   Ogrodem zamkniętym jesteś, siostro ma, oblubienico, ogrodem zamkniętym, źródłem zapieczętowanym. (Pnp 4:12)
   1. Zarezerwowane
      1. Pobudzane przez tęsknoty nasze dusze chwytają się różnego rodzaju przyjemności, aby zaspokoić pragnienie, a jednak dzień po dniu pozostajemy wygłodniali.
      2. Tak jakbyśmy mogli posmakować i powąchać, ale nie zjeść. Nasze żołądki tylko mocniej burczą.
      3. Dzieje się tak, ponieważ nasze serce jest ogrodem zamkniętym, niedostępnym dla wszystkich z wyjątkiem Tego, który Sam nas ukształtował. Wiedziony zazdrością o nas, uformował nas w taki sposób, że tylko On sam może wejść do zakamarków naszego wnętrza.
      4. Każdy człowiek, jaki kiedykolwiek żył i żyje, stanowi własność Boga (Ps 24:1). On jest właścicielem ludzi i nie pozwoli, aby ich afekty doznały zaspokojenia, dopóki nie poświęcą się całkowicie oddawaniu Jemu chwały.
   2. Zewnętrzna marność
      1. To, czego wszyscy szukają i nie mogą uzyskać, to przemiana wewnątrz. Zdesperowane tłumy wydają miliardy na wygląd zewnętrzny i modyfikację zachowania, licząc, że to jakoś zmieni to, kim są w środku.
      2. Jednak bez względu na to, ile poświęcą czasu, sił i pieniędzy, ich wysiłek idzie na próżno. Budzą się co rano i kładą się co wieczór w rzeczywistości, przed którą nie ma ucieczki: są tym, czym są i niczym więcej i nie posiadają zdolności do zmiany głębi swego jestestwa.
2. Stawienie czoła kondycji ludzkiej
   1. Przyjdź i pij!
      O, wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy! Kupujcie i spożywajcie, dalejże, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko! Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest chlebem? I waszą pracę - na to, co nie nasyci? Słuchajcie Mnie, a jeść będziecie przysmaki i dusza wasza zakosztuje tłustych potraw. Nakłońcie uszu i przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć będzie. Zawrę z wami wieczyste przymierze; niezawodne są łaski dla Dawida. (Iz 55:1-3)
      1. Pan wypowiada to zaproszenie pod adresem teraźniejszego pokolenia. Zakosztowaliśmy świata i przekonaliśmy się, że nie daje spełnienia, spróbowaliśmy niemocy zachodniego chrześcijaństwa i zobaczyliśmy, że nadal odczuwamy brak.
      2. Choć tak niewielu ośmiela się odpowiedzieć na zaproszenie Boga, a to z pewnością oznacza wyjście na pustynię i wybranie nieuczęszczanych ścieżek, to jednak musimy odnaleźć Go w głębi nas samych.
   2. Potwierdzenie ważności
      1. Czy wreszcie się zatrzymamy, odwrócimy i ośmielimy spojrzeć na to, co rzeczywiście w nas jest? Czy stawimy czoło kwestii naszych afektów? Czy będziemy w stanie zedrzeć plaster odwrócenia uwagi i obnażyć ziejącą ranę niezadowolenia?
      2. Odwaga, aby to zrobić, przychodzi z uświadomienia sobie, że ten rwący potok w naszym wnętrzu nie jest niedoskonałością, brakiem w naszym doświadczeniu. To nie dzieje się dlatego, że coś zrobiliśmy źle. Bóg stworzył nas, abyśmy odczuwali głód i pragnienie. On wymyślił nasze afekty i tak je stworzył dla określonej przyczyny.
      3. Wstydząc się ich istnienia bądź obawiając się ich konsekwencji, wielu w Kościele tłumi swe pragnienie odczuwania więcej albo karmi je drugorzędnymi namiętnościami do momentu, gdy stają się nieczuli na ich istnienie.
      4. Po tym, jak ich serce zostało pobudzone, wielu spojrzało na swoje życie i na Kościół i pomyślało – Może za wiele oczekuję. Choć nasze doświadczenie wydaje się nieodpartym argumentem przeciwko, jednak chcieć za dużo jest niemożliwością.
      5. Jako byty stworzone nie możemy mieć pragnień lub tęsknot, które wychodzą poza Jego zasięg. Możemy starać się je zaspokoić w niewłaściwy sposób i dla niewłaściwych powodów, ale z natury nie możemy pragnąć czegoś, co w Jego planach miałoby pozostać bez wypełnienia. Tak naprawdę to często chcemy o wiele za mało.
         W samej rzeczy, jeżeli weźmiemy pod rozwagę bezczelne obietnice nagrody i szokującą naturę nagród obiecanych w Ewangeliach, mogłoby się wydawać, że dla Pana nasze pragnienia nie są zbyt silne, lecz zbyt słabe. Jesteśmy pozbawionymi entuzjazmu stworzeniami, bawiącymi się alkoholem, seksem i ambicjami, gdy oferuje się nam nieskończoną radość; jesteśmy jak nieświadome dziecko, które chce nadal robić babki z błota w slumsach, ponieważ nie wyobraża sobie, co oznacza oferta wakacji nad morzem. Zbyt łatwo nas zadowolić.9
3. Picie
   1. Kwestia możliwości
      1. Jedno z najważniejszych pytań, jakie musimy sobie zadać, szukając wizji zjednoczenia, komunii, dotyczy możliwości. Musimy prosić Ducha Świętego, aby sprowokował nas w Swej zazdrości do pragnienia doświadczenia miłości, jakiej sobie nigdy nie wyobrażaliśmy.
         A może utrzymujecie, że na próżno Pismo mówi: Zazdrośnie pożąda On ducha, którego w nas utwierdził? (Jk 4:5)
      2. Jak czułe może być serce względem Jezusa? Jakie głębie wspólnoty są możliwe? Co w tym wieku jest dostępne nam przez Bożą łaskę? Czy możesz wymóc na swoim duchu, duszy i ciele, aby uniosły ciężar chwały Boga? Jak wyraźnie jesteś w stanie Go ujrzeć w tym wieku?
         Chcę bowiem, abyście wiedzieli, jak wielki bój toczę (w modlitwie) za was i za tych, którzy są w Laodycei, i za tych wszystkich, którzy osobiście mnie nie poznali, aby pocieszone były ich serca, a oni połączeni w miłości zdążali do wszelkiego bogactwa pełnego zrozumienia, do poznania tajemnicy Bożej, to jest Chrystusa, w którym są ukryte wszystkie skarby mądrości i poznania. (Kol 2:1-3)
      3. Niewielu ludzi w tym wieku zbliżyło się do granicy doświadczenia Bożej radości i miłości. I niewielu zaprząta myśl, że mogli by doświadczyć dużo więcej.
   2. Święte zaproszenie
      Poza poinformowaniem nas o pragnieniu Pana, abyśmy poznali Go głęboko, Słowo Boże bezpośrednio przemawia do serca doświadczającego tych świętych rzeczywistości. Jeżeli odczytuje się je właściwie, Pismo Święte powinno popchnąć nas do głębokiej refleksji nad tym, czy rzeczywiście wchodzimy w te wspaniałe obietnice, wzbudzając w sercu zarówno smutek, jak i nadzieję. Pismo Święte przedstawia takie spojrzenie na ludzkie życie, według którego normą jest, że afekty są głęboko zaangażowane w interakcję z żywym Bogiem.
      Niech mnie ucałuje pocałunkami swych ust! Bo miłość twa przedniejsza od wina. (Pnp 1:2)
      1. Podobnie mówiąc do Szulamitki, a nawet przewyższając zasięg jej porównania, Dawid stwierdza, że łaska (miłosierdzie) Jahwe jest lepsza od samego życia.
         Skoro łaska Twoja lepsza jest od życia, moje wargi będą Cię sławić. (Ps 63:3)
      2. Słodki Psalmista prosi szukające serce, aby skosztowało dobroci Pana i zobaczyło Ją oraz chłonęło przyjemności, które pochodzą od Boga Samego.
         Skosztujcie i zobaczcie, jak dobry jest Pan, szczęśliwy człowiek, który się do Niego ucieka. (Ps 34:8) Sycą się tłuszczem Twojego domu, poisz ich potokiem Twoich rozkoszy. (Ps 36:8)
      3. Wieczorem przed Swym Ukrzyżowaniem Jezus wystosował do uczniów zaskakujące zaproszenie. Przez trwanie w Nim i dotykanie Jego wiecznej miłości mieli doznać pełni radości.
         To wam powiedziałem, aby radość moja w was była i aby radość wasza była pełna. (J 15:11)
      4. Wiele lat po tym wieczorze Piotr napisał do rozproszonych Żydów o radości tak wielkiej, że wykracza poza ramy mowy, słów.
         Przez to wartość waszej wiary okaże się o wiele cenniejsza od zniszczalnego złota, które przecież próbuje się w ogniu, na sławę, chwałę i cześć przy objawieniu Jezusa Chrystusa. Wy, choć nie widzieliście, miłujecie Go; wy w Niego teraz, choć nie widzicie, przecież wierzycie, a ucieszycie się radością niewymowną i pełną chwały wtedy, gdy osiągniecie cel waszej wiary - zbawienie dusz. (1 P 1:7-9)
      5. Paweł modlił się, aby Efezjanie otrzymali doświadczalne poznanie nieograniczonej miłości Chrystusa Jezusa poprzez Jego zamieszkiwanie w ich wewnętrznym człowieku.
         …wraz ze wszystkimi świętymi zdołali ogarnąć duchem, czym jest Szerokość, Długość, Wysokość i Głębokość, i poznać miłość Chrystusa, przewyższającą wszelką wiedzę, abyście zostali napełnieni całą Pełnią Boga. (Ef 3:18-19)
   3. Oskarżenie historii
      1. Wydaje się, że w porównaniu do twierdzeń patriarchów aż po apostołów, naszemu doświadczeniu dużo brakuje.
      2. Abyśmy jednak nie ulegli pokusie zinterpretowania tego, co wiemy, jako równoznaczne wobec tego, co przedstawia nam Pismo Święte, albo potraktowania tego jako zwykłej hiperboli, musimy wiedzieć, że w historii znajdujemy mężczyzn i kobiety, którzy znaleźli prawdziwe wejście do tych łask, a ich relacje stanowią akt oskarżenia naszej jałowości i płytkości (pobieżności).
      3. Wystarczy teraz jeden przykład. Święta Teresa z Avila, hiszpańska mistyczka z XVI wieku, opisuje ekstatyczną wizję, która stała się jedną z najbardziej znanych w historii, była nawet inspiracją słynnej rzeźby Giana Lorenzo Berniniego.
         …on [anioł przed nią] był bardzo piękny, a jego twarz płonęła, że wydawał się jednym z tych bardzo wzniosłych aniołów, które wydają się całe płonąć…Widziałam w jego ręku dużą, złotą strzałę, na koniuszku żelaznego grotu pojawił się mały ogień. Ten anioł kilka razy zanurzył strzałę w moim sercu i sięgnęła ona głęboko do wewnątrz Kiedy ją wyjął, pomyślałam, że zabiera ze sobą najgłębszą część mnie, a zostawił mnie całą w ogniu wielkiej miłości Boga10
         …Słodka jest ta pieszczota miłości, która teraz ma miejsce między duszą a Bogiem, że proszę Boga, aby w Swojej dobroci sprawił, by doświadczył jej ten, kto może pomyśleć, że kłamię.11
      4. Ponieważ żyjemy w czasach powszechnie panującego duchowego głodowania, natychmiast wypełnia nas niewiara, gdy czytamy pisma dawnych świętych.
      5. Odsyłamy je do zbioru mitów i legend, zamiast pozwolić im, aby rozdarły nam serce i rozpętały w naszym wnętrzu burzę miłosnej niemocy i tęsknoty.
      6. Teresa pisze później: Niech lękają się ci, którzy przyjdą i to przeczytają. A gdy nie zobaczą tego, co jest teraz widziane, niech nie winią czasów, bo dla Boga zawsze jest odpowiedni czas, aby udzielać łask tym, którzy prawdziwie Mu służą.12
4. Nasza potrzeba
   1. Wewnętrzne doświadczenie Boga
      1. Trzeba tutaj zwrócić uwagę, że "doświadczenie" niekoniecznie jest synonimem emocji. Podczas gdy nasze zjednoczenie z Bogiem często dotyka naszych emocji, to jednak nie zawsze tak się dzieje i musimy strzec się określania autentyczności spotkania przy pomocy poczucia czy sentymentu.
      2. Ci, którymi Bóg się posłużył do zapisania słów Pisma Świętego, cierpieli z powodu doświadczeń, które pozbawiały ich język zdolności wyrażania. Podobnie działo się z tak zwanymi mistykami, którzy wielokrotnie dawali świadectwo otrzymywania w duszy takich komunikatów od Jezusa, które były w dosłownym tego słowa sensie niewysłowione – nie do opisania.
         Te spotkania z Trójcą wywierały takie wrażenie, że Teresa nie czuła się w stanie opisać choćby najmniejszego z nich. Otrzymywała wewnętrzne oświecenia, "sekrety", które wprawiały ją w zadziwienie, ale których nie była w stanie wyjaśnić. 13
      3. Mówiąc z kolei o św. Janie od Krzyża, Dubay komentuje:
         Począwszy od mistyków w Piśmie Świętym aż do dnia dzisiejszego, ci, których udziałem było głębokie spotkanie z Bogiem, są jednomyślni w deklarowaniu, że boskie dary są niewysłowione, dosłownie nie do wypowiedzenia. Mówią o tym wielokrotnie. W prologu do swego wzniosłego "Żywego płomienia miłości" św. Jan od Krzyża życzy czytelnikowi, by ten zrozumiał, że "wszystko, co mówię, jest tak odległe od rzeczywistości, jak przedstawienie żyjącego obiektu od niego samego, a dalej, w drugiej strofie zatrzymuje się, by odnotować, że "delikatność rozkoszy odczuwanej w tym kontakcie jest niewyrażalna. Chciałbym nie mówić o tym, aby uniknąć wywarcia wrażenia, że nie ma niczego więcej niż to, co opisuję. Nie ma sposobu, aby uchwycić słowami subtelne oddziaływania Boga na dusze. Odpowiedni język dla osoby otrzymującej takie łaski to zrozumieć je, doświadczyć ich wewnątrz siebie, cieszyć się nimi i milczeć.14
   2. Jałowość, bezpłodność
      1. Jakiż mamy dylemat w naszych czasach! Nęka nas anemiczne doświadczenie, które zmusza do używania barwnego języka w miejsce autentycznego spotkania.
      2. Dzisiaj wydawnictwa opuszcza tom za tomem, wszystkie napełnione słowami pozbawionymi treści.
      3. Dawni mistycy tracili mowę z powodu usłyszanych słów, a teraz, wobec milczenia nieba, my odważamy się wydawać jedną po drugiej książki pozbawione sensu.
      4. Ciało Chrystusa umiera z głodu, a jedyne, co znajduje na półkach, to metodologie i programy.
      5. Największy możliwy skarb znajduje się tylko w odległości szeptu, a jednak marnuje się życie wielu, roztrwonione na przelotne przyjemności, ponieważ nie posiadają oni wizji prawdziwego chleba z nieba.
5. Łaska do parcia do przodu
   1. Dzięki łasce Bożej to nie stanie się prawdą o nas i będziemy zabiegać, aby nasze serca zostały naznaczone tą wizją, a nasze zrozumienie wyposażyło nas do podążania do przodu.
   2. Z głodem jako przewodnikiem, z Jego miłością wzmacniającą naszą ufność oraz z Jego chwałą jako naszym celem musimy przeć do przodu do wspaniałej odpowiedzi na naszą tęsknotę.
      Wyciągam ręce do Ciebie; moja dusza pragnie Ciebie jak wyschła ziemia. (Ps 143:6)
      Boże, Ty Boże mój, Ciebie szukam; Ciebie pragnie moja dusza, za Tobą tęskni moje ciało, jak ziemia zeschła, spragniona, bez wody. W świątyni tak się wpatruję w Ciebie, bym ujrzał Twoją potęgę i chwałę. (Ps 63:1-2)
      Jak łania pragnie wody ze strumieni, tak dusza moja pragnie Ciebie, Boże! Dusza moja pragnie Boga, Boga żywego, kiedyż więc dojdę i ujrzę oblicze Boże? (Ps 42:1) Jak miłe są przybytki Twoje, Panie Zastępów! Dusza moja usycha z pragnienia i tęsknoty do przedsionków Pańskich. Moje serce i ciało radośnie wołają do Boga żywego. (Ps 84:1-2)