Kontemplacja

Wstęp do kontemplacji
1. Zdefiniowanie kontemplacji - o kontemplacji można mówić na dwa sposoby. Często to określenie jest niejasne z powodu rozmaitości przypisywanych mu znaczeń, zależnie od kontekstu.
  1. Postawa
    Cieszę się z drogi Twych napomnień jak z wszelkiego bogactwa. Będę rozmyślał o Twych postanowieniach i ścieżki Twoje rozważał. Będę się radował z Twych ustaw, słów Twoich nie zapomnę. (Ps 119:14-16)
    1. Pierwszy sposób - w kontekście chrześcijańskim kontemplacja bywa stosowana do określenia czynności lub postawy serca i skupia się na modlitewnej refleksji (rozważaniu).
    2. Choć istnieje wiele niuansów tego zastosowania, zależnie od osoby i kontekstu dla większości jest ono zasadniczo równoznaczne z medytacją.
  2. Doświadczenie
    1. Drugi sposób – kiedy kontemplację stosuje się w bardzo wąskim znaczeniu dla określenia doświadczenia, w którym Bóg wlewa objawienie Samego Siebie bezpośrednio do ducha człowieka.
    2. Większość przypadków takiego użycia znajduje się w historycznych pismach mistyków.
    3. Ta kontemplacja wlana jest konsekwentnie opisywana jako bierna, ponieważ w trakcie takiego spotkania człowiek nie może robić nic innego, jak tylko przyjmować. O początku i końcu tego doświadczenia decyduje bezpośrednio Sam Pan.
    4. I tak różnica w zastosowaniu staje się jasna. W pierwszym przypadku kontemplacja odnosi się do procesu podejmowanego przez człowieka w modlitwie. Jednak w drugim przypadku nacisk jest położony na to, jak Bóg oddziałuje na dusze poprzez to wlane objawienie.
    5. Tu mistyczne zastosowanie terminu kontemplacja można krótko określić jako głębokie poznanie (lub bezpośrednią świadomość Boga), nastawione na miłość, wykraczające poza intelekt, emocje i fizyczną świadomość, choć może je wypełnić.
    6. W kontekście tego seminarium sposób, w jaki opisane jest zjednoczenie (komunia), jest zasadniczo równoznaczny z bierną kontemplacją wlaną w mistycyzmie.
2. Słuchanie i wpatrywanie się - w tej sesji naszym celem będzie rozwinięcie pierwszej, bardziej ogólnej definicji i kontemplacji – w większym zakresie związanej z nią postawy, a w mniejszym - praktyki.
  1. Słowo wypowiedziane
    1. Choć w historii Kościoła jest wiele sposobów definiowania tej formy kontemplacji, ja przyjmuję proste, acz jasne pojęcie bycia słuchaczem Słowa.
    2. To współgra nie tylko z bardziej powszechnym w Biblii określeniem medytacji (po polsku rozmyślanie, rozważanie), ale także z często powtarzanym w Piśmie Świętym napomnieniem, abyśmy nakłaniali ucha ku wyroczniom Boga. Szczytem tego słuchania jest trwanie w postawie słuchacza przed Żywym Słowem, Chrystusem Jezusem.
    3. Pojęcia słyszenia i widzenia są powiązane w Biblii. Słuchać to patrzeć, widzieć to słyszeć. I tak dochodzimy do znaczenia jedynej koniecznej rzeczy.
      O jedno prosiłem Pana, o to zabiegam: Abym mógł mieszkać w domu Pana przez wszystkie dni życia mego. By oglądać piękno Pana i by odwiedzać świątynię jego. (Ps 27:4)
      My wszyscy z odsłoniętą twarzą wpatrujemy się w jasność Pańską jakby w zwierciadle; za sprawą Ducha Pańskiego, coraz bardziej jaśniejąc, upodabniamy się do Jego obrazu. (2 Kor 3:18)
    4. To Jezus pragnie zaszczepić Swoim słuchaczom: uszy do słuchania, oczy do patrzenia. Sama Mądrość pokazuje nam, abyśmy byli tymi, którzy słuchają i patrzą.
    5. Poza medytacją podobne rzeczywistości są często opisywane jako "czekanie na Pana", "nasiąkanie", "modlitwa umysłu" i "wpatrywanie się".
  2. Konieczność
    1. Jedyna konieczna rzecz, do jakiej dążył Dawid, a którą uosabia Maria z Betanii, to bardzo szczególna postawa serca skupiona na wpatrywaniu się i słuchaniu.
    2. Choć z pewnością będzie to odmiennie wyrażane przez różne osoby, wymaga rzeczywistego poświęcenia czasu i różni się od ogólnego szukania Pana.
    3. Przychodzenie do Pana, aby się w Niego wpatrywać i Go słuchać, nie jest równoznaczne z "radykalnym" stylem życia w posłuszeństwie. To jest po prostu chrześcijaństwo, ponieważ Biblia nie mówi o żadnej innej możliwej odpowiedzi danej Chrystusowi jak tylko całkowite oddanie i posłuszeństwo.
    4. Nie jest to również posługa na pełny etat i wypełnianie dni służbą. Jest to godne uznania i mamy służyć pilnie i z poświęceniem, ale także nie jest powołaniem do jednego (jednej rzeczy).
    5. Jednak nie jest to również prosta osobista modlitwa i błaganie, w których przedstawiamy Bogu prośby i prosimy o interwencję. Taka praktyka jest ważna, ale nie można jej zrównać z wpatrywaniem się w Jego piękno.
    6. Co więcej, w naszym kontekście nie jest to chodzenie do sali modlitwy i angażowanie się w modlitwę wstawienniczą. Stawanie w wyłomie przed Panem jest jednym z największych przywilejów i jesteśmy do tego powołani, ale nie jest to biblijne wezwanie, aby usiąść u Jego stóp i słuchać Jego słów.
    7. To jedno, co jest potrzebne w drodze wejścia do zjednoczenia (komunii), polega na zwolnieniu, wyciszeniu serca i słuchaniu/patrzeniu/medytowaniu. To wszystko nie jest ani abstrakcyjne, ani eteryczne, ale bardzo konkretne.
    8. Omówimy, jak to robić w bardzo praktycznych kategoriach i jak to wprowadza nas do rzeczywistości zjednoczenia z Jezusem, ale na razie musimy to sobie utrwalić w naszym myśleniu i musimy uświadomić sobie, jak często ta łaska może być zaniedbywana w naszym życiu.
  3. Postawa - wielokrotnie w Piśmie Świętym widzimy tę postawę serca jako drogę do mądrości.
    Ilekroć otrzymywałem Twoje słowa, chłonąłem je, a Twoje słowo stawało się dla mnie rozkoszą i radością serca mego. Bo imię Twoje zostało wezwane nade mną, Panie, Boże Zastępów! (Jr 15:16)
    Niech ta Księga Prawa będzie zawsze na twych ustach; rozważaj ją w dzień i w nocy, abyś ściśle spełniał wszystko, co w niej jest napisane… (Joz 1:8)
    Lecz ma upodobanie w Prawie Pana, nad Jego Prawem rozmyśla dniem i nocą. (Ps 1:2)
    Posłuchaj, córko, spójrz i nakłoń ucha, zapomnij o twym narodzie, o domu twego ojca! Król pragnie twojej piękności; on jest twym panem, oddaj mu pokłon! (Ps 45:10-11)
    Nakazy Pana słuszne - radują serce; przykazanie Pana jaśnieje i oświeca oczy; bojaźń Pańska szczera, trwająca na wieki; sądy Pańskie prawdziwe, wszystkie razem są słuszne. Cenniejsze niż złoto, niż złoto najczystsze, a słodsze od miodu płynącego z plastra. (Ps 19:8-10)
    Cieszę się z drogi Twych napomnień jak z wszelkiego bogactwa. Będę rozmyślał o Twych postanowieniach i ścieżki Twoje rozważał. Będę się radował z Twych ustaw, słów Twoich nie zapomnę…Otwórz moje oczy, abym ujrzał dziwy Twojego Prawa. Jestem gościem na ziemi, nie kryj przede mną Twych przykazań! Dusza moja omdlewa z tęsknoty wciąż do wyroków Twoich…Jak słodka jest dla mego podniebienia Twoja mowa, ponad miód dla ust moich…Twoje słowo jest lampą dla moich kroków i światłem na mojej ścieżce… Wyjaśnianie Twoich słów oświeca i poucza niedoświadczonych…Otwieram swe usta i chłonę powietrze, bo pragnę Twoich przykazań. Obróć się do mnie i zmiłuj się nade mną, tak jak postępujesz z tymi, co imię Twe miłują. (Ps 119:14-16,18-20, 103, 105, 131-132)
    O, wszyscy spragnieni, przyjdźcie do wody, przyjdźcie, choć nie macie pieniędzy! Kupujcie i spożywajcie, dalejże, kupujcie bez pieniędzy i bez płacenia za wino i mleko! Czemu wydajecie pieniądze na to, co nie jest chlebem? I waszą pracę - na to, co nie nasyci? Słuchajcie Mnie, a jeść będziecie przysmaki i dusza wasza zakosztuje tłustych potraw. Nakłońcie uszu i przyjdźcie do Mnie, posłuchajcie Mnie, a dusza wasza żyć będzie. Zawrę z wami wieczyste przymierze; niezawodne są łaski dla Dawida. (Iz 55:1-3)
    A On rzekł do mnie: Synu człowieczy, zjedz to, co masz przed sobą. Zjedz ten zwój i idź przemawiać do Izraelitów! Otworzyłem więc usta, a On dał mi zjeść ów zwój, mówiąc do mnie: Synu człowieczy, nasyć żołądek i napełnij wnętrzności swoje tym zwojem, który ci podałem. Zjadłem go, a w ustach moich był słodki jak miód. (Ez 3:1-3)
  4. Biblijny precedens medytacji
    I wyszedł Izaak, aby się pomodlić pod wieczór na polu. A gdy podniósł oczy, zobaczył, że nadciągały wielbłądy. (Rdz 24:63)
    Niech ta Księga Prawa będzie zawsze na twych ustach; rozważaj ją w dzień i w nocy, abyś ściśle spełniał wszystko, co w niej jest napisane, bo tylko wtedy powiedzie ci się i okaże się twoja roztropność. (Joz 1:8)
    Lecz ma upodobanie w Prawie Pana, nad Jego Prawem rozmyśla dniem i nocą. (Ps 1:2)
    Rozważcie na swych łożach i zamilknijcie! (Ps 4:4)
    Gdy wspominam Cię na moim posłaniu, myślę o Tobie podczas moich czuwań. (Ps 63:6)
    Rozważam dni starodawne i lata minione wspominam. Rozmyślam nocą w sercu, roztrząsam i duch mój docieka. (Ps 77:6)
    Rozmyślam o wszystkich Twych dziełach i czyny Twoje rozważam. (Ps 77:12)
    Będę rozmyślał o Twych postanowieniach i ścieżki Twoje rozważał. (Ps 119:15)
    Choć możni zasiadają, by zmawiać się przeciw mnie, Twój sługa rozmyśla o Twoich ustawach. (Ps 119:23)
    Pozwól mi zrozumieć drogę Twych postanowień, abym rozważał Twe cuda. (Ps 119:27)
    Wznoszę ręce moje ku Twym przykazaniom, które kocham, i rozważać będę Twoje ustawy. (Ps 119:48)
    Niech zawstydzą się zuchwali, bo niesłusznie mnie dręczą, ja będę rozmyślał o Twoich przykazaniach. (Ps 119:78)
    Moje oczy się budzą przed nocnymi strażami, aby rozważać Twą mowę. (Ps 119:148)
    Rozpamiętuję dni starodawne, rozmyślam o wszystkich Twych czynach, rozważam dzieło rąk Twoich. (Ps 143:5)
    Wysławiają wspaniałość chwały Twego majestatu: ja pragnę rozważać Twe przedziwne dzieła. (Ps 145:5)
    Niech znajdą uznanie słowa ust moich i myśli mego serca u Ciebie, Panie, moja Opoko i mój Wybawicielu! (Ps 19:14)
    Moje usta wypowiedzą słowa mądrości, a rozważanie mego serca - słowa roztropności. (Ps 49:3)
    Niech miła Mu będzie pieśń moja, będę radował się w Panu. (Ps 104:34)
    Jakże miłuję Prawo Twoje: przez cały dzień nad nim rozmyślam. (Ps 119:97)
    Jestem roztropniejszy od wszystkich, którzy mnie uczą, bo rozmyślam o Twoich napomnieniach. (Ps 119:99)
    Wówczas mówili między sobą ludzie bojący się Boga, a Pan uważał i to posłyszał. Zapisano to w Księdze Wspomnień przed Nim na dobro bojących się Pana i czczących Jego imię. Oni będą moją własnością, mówi Pan Zastępów, w dniu, w którym będę działał, a będę dla nich łaskawy, jak litościwy jest ojciec dla syna, który jest mu posłuszny. (Ml 3:16-17)
    Na koniec, bracia, wszystko, co jest prawdziwe, co godne, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co zasługuje na uznanie: jeśli jest jakąś cnotą i czynem chwalebnym – to bierzcie pod rozwagę. (Flp 4:8)
    Nie zaniedbuj w sobie charyzmatu, który został ci dany za sprawą proroctwa i przez nałożenie rąk kolegium prezbiterów. W tych rzeczach się ćwicz, cały im się oddaj, aby twoje postępy widoczne były dla wszystkich. Uważaj na siebie i na nauczanie; w tych sprawach bądź wytrwały! To bowiem czyniąc, i siebie samego zbawisz, i tych, którzy cię słuchają. (1 Tm 4:14-16)
  5. Zastosowanie
    1. Praktycznie jest to bardziej konkretne niż modlitwa, różni się także od rozmyślania nad jakimiś pojęciami w celu pozyskania intelektualnego wglądu.
    2. Kiedy przychodzimy do Pana, zbliżamy się w postawie przyjmowania i słuchania. To obejmuje czytanie fragmentów Pisma Świętego, cichy śpiew, czy też przechadzanie się i jednoczesne modlenie się w Duchu.
    3. Kontemplacja nie jest domeną określonych typów osobowości czy usposobienia. Najważniejszy jest podstawowy punkt skupienia, a niekoniecznie jego ekspresja.
    4. Niezależnie od szczegółów, nie wypełniamy tego typu modlitwy wieloma "słowami" czy prośbami. Z czasem zewnętrzne działanie najprawdopodobniej zwolni, a serce i umysł w coraz większym stopniu będą skupione i podatne.
    5. Może rozpoczniesz, rozważając cały fragment, ale prawdopodobnie skupisz się tylko na jednej frazie, a w końcu może będziesz tylko siedzieć przed Panem w skupionym, uważnym milczeniu.
    6. Choć możesz dojść do przekonania po czasie spędzonym w postawie słuchania, że nie potrzebujesz skupiać się na szczególnym fragmencie Pisma Świętego, Pismo zawsze służy jako fundament naszego wpatrywania się. Ponadto nigdy nie musimy odczuwać konieczności przejścia "poza" pisane Słowo Boże, jakby to była drugorzędna gorsza forma kontemplacji.
    7. Ważne jest, aby prawdy Pisma Świętego były zapisane na naszym sercu, a dzieje się to przez przychodzenie do Niego i słuchanie Jego Słowa. To jest jeden z podstawowych aspektów posługi Ducha Świętego w Nowym Przymierzu.
      Takie jest przymierze, które zawrę z domem Izraela po owych dniach, mówi Pan. Nadam prawa moje w ich myśli, i wypiszę je na ich sercach, i będę im Bogiem, a oni będą Mi ludem. (Hbr 8:10)
    8. Krótkie frazy wyjęte z Pisma Świętego mogą pomóc w nastawieniu serca i umysłu, gdy przygotowujesz się, by słuchać i patrzeć.
Przedmiot kontemplacji
1. Wstęp
  1. Powodem tego, że przychodzimy jako ci, co słyszą, jest to, że Bóg przemówił i dał się poznać w niezwykły sposób.
  2. Ten fragment z Psalmu 145. podkreśla dwie ogólne kategorie, które stanowią przedmiot naszej kontemplacji: chwalebny splendor Jego majestatu i Jego cudowne dzieła.
  3. Przez rozważanie świadectw i przypadków bezpośredniego odsłonięcia się Boga, jak i Jego wspaniałych czynów w całej historii, widzimy, kim On jest i jaki On jest.
  4. Musimy zawsze pamiętać, że kontemplacja jest całkowicie relacyjna, dlatego naszym punktem skupienia nie są nigdy drugorzędne, sterylne prawdy, ale zapierające dech piękno Tego, którego kochamy.
2. Sam Bóg - w kontemplacyjnym widzeniu podstawą jest właściwie rozumiane poznanie Boga. Jego charakter, emocje i atrybuty stanowią substancję naszego wpatrywania się. Zachowując w pamięci jedność Boga, możemy z powodów funkcjonalnych stawiać przedmiot naszej kontemplacji w trynitarnym świetle.
  1. Ojciec
    1. W żadnym razie nie ograniczając się do takich manifestacji, jako początkiem kontemplacji Ojca możemy posłużyć się opisami teofanii lub bezpośrednimi manifestacjami Boga.
    2. Ap 4 i 5; Ez 1; Da 7; Wj 19:24,33-34 mogą stanowić punkt wejścia w kontemplację chwały i majestatu Ojca.
  2. Syn
    1. Omówimy kontemplację Chrystusa szczegółowo, jednak w pewnym sensie w medytacji w sensie funkcjonalnym (nie ontologicznym) Jezus ma prymat.
    2. Poprzez wcielenie Syn przedstawia pełnię Boskiego objawienia i On jest drogą do poznania i zrozumienia Boga.
    3. Wiele fragmentów pozwala poznać Syna, ale Ewangelie służą nam jako pierwsze źródło dla kontemplacji Słowa, które się stało ciałem.
  3. Duch
    1. Na koniec kierujemy wzrok do wewnątrz, by spojrzeć na zamieszkującego tam Ducha Świętego i by rozważać tajemnicę wewnętrznej obecności Boga.
    2. W jedności z Ojcem i Synem On także jest przedmiotem naszej kontemplacji, podczas gdy urzeczywistnia nasze zjednoczenie i napełnia nas światłem.
    3. Duch Święty z radością objawia Ojca i Syna, dlatego często, gdy rozmyślamy nad Pocieszycielem w naszym wnętrzu, On nas wyprowadza na zewnątrz, ku Ojcu i Synowi.
3. Jego dzieła i uczynki - choć drugorzędnym dla bezpośredniego objawienia, innym istotnym i bardzo biblijnym przedmiotem dla naszej kontemplacji są cudowne dzieła Pana.
  1. Stworzenie
    1. Zarówno z punktu widzenia Biblii, jak i historii, stworzenie zajmuje ważne miejsce w sercach, które przepełnia adoracja Umiłowanego.
    2. Wspaniałość kwiatu, góry, nieba i oceanu niosą nas ku źródłu wszelkiej cudowności, w którym one miały swój początek.
  2. Odkupienie
    1. Boża interwencja w historię, uwieńczona wcieleniem i męką Chrystusa, tworzy drugą obszerną kategorię czynów, na których skupiamy oczy serca.
    2. Zarówno Stary jak i Nowy Testament są pełne Jego cudów i łask danych synom ludzkim; wszystkie one objawiają Jego serce i charakter.
Kontemplowanie Boga
1. Wstęp do wpatrywania się w Ojca
  Doznałem natychmiast zachwycenia: A oto w niebie stał tron i na tronie [ktoś] zasiadał. A Zasiadający był podobny z wyglądu do jaspisu i do krwawnika, a tęcza dokoła tronu - podobna z wyglądu do szmaragdu. Dokoła tronu - dwadzieścia cztery trony, a na tronach dwudziestu czterech siedzących Starców, odzianych w białe szaty, a na ich głowach złote wieńce. A z tronu wychodzą błyskawice i głosy, i gromy, i płonie przed tronem siedem lamp ognistych, które są siedmioma Duchami Boga. Przed tronem - niby szklane morze podobne do kryształu, a pośrodku tronu i dokoła tronu cztery Istoty żyjące, pełne oczu z przodu i z tyłu: pierwsza Istota żyjąca podobna do lwa, druga Istota żyjąca podobna do cielca, trzecia Istota żyjąca mająca twarz jak gdyby ludzką i czwarta Istota żyjąca podobna do orła w locie. Cztery Istoty żyjące - a każda z nich ma po sześć skrzydeł - dokoła i wewnątrz są pełne oczu, i bez wytchnienia mówią dniem i nocą: Święty, Święty, Święty, Pan Bóg wszechmogący, który był i Który jest, i Który przychodzi. (Ap 4:2-8)
  1. Należy podkreślić, ze teofania z 4. rozdziału Apokalipsy jest jedynie punktem wyjścia dla kontemplacji Boga Ojca.
  2. Pismo Święte jest pełne pięknych, czułych i straszliwych portretów Boga, ku którym możemy skierować swe serce.
  3. Ten krótki zarys przywołanego fragmentu przedstawia zaledwie punkt startowy dla twojej własnej medytacji.
2. Zarys dziedziny piękna
  1. W Ap 4 znajduje się 15 "drzwi", które otwierają nasze zrozumienie na objawienie piękna Boga. Mamy pięć tematów, z których każdy ma 3 wymiary. Innymi słowy, mamy 15 wyraźnych wskazówek lub drzwi do piękna Boga.
  2. Jeżeli któreś z tych drzwi cię zainteresują, zapukaj w nie, a Duch Święty otworzy twoje zrozumienie na ten wymiar Bożego piękna.
  3. Ap 4:1-7 opisuje 15 "drzwi" do zrozumienia Bożego piękna widzianego w Jego centrum władzy. W tym dynamicznym obrazie piękna Boga można wyodrębnić pięć głównych tematów.
  4. Ostateczna rzeczywistość: życie, Tron i Osoba Boga (Ap 4:2):
    1. Piękno Boga: jak wygląda, co czuje i jak działa (Ap 4:3).
    2. Piękno Bożej partnerki, Oblubienicy: Kościół na tronie, przyodziany w szaty i ukoronowany (Ap 4:4).
    3. Bóg i Jego lud w jedności: manifestacje mocy (błyskawica, grzmot, dźwięki; Ap 4:5).
    4. Ogień Ducha Świętego: na Tronie, serafini i święci (Ap 4:5-7; 15:2).
  5. Ap 4:8-10 opisuje fundamentalną lub finałową pieśń niebiańskiej symfonii, gdy serafini wołają "Święty, święty, święty". Z tej pieśni wypływają wszystkie pieśni. Słowo "święty" oznacza transcendentne piękno. Najbliżej tronu znajdują się serafiny i one trwają w całkowitym podziwie. Jest to nieunikniona reakcja spowodowana patrzeniem na piękno Boga. Objawienie piękna Boga zawsze wzbudza fascynację, które prowadzi do szczęśliwej świętości.
3. Zaangażowanie w scenę - ważne jest, by patrząc na tę scenę w Piśmie Świętym pamiętać, że jest to rzeczywiste miejsce z rzeczywistą "osobą" czy też tożsamością siedzącą na prawdziwym tronie. Choć w tym wersecie mieszczą się niewypowiedziane głębie poznania Boga, chcę jedynie podkreślić trzy cechy jako punkty wejścia w kontemplację.
  1. Straszliwy majestat
    Pan króluje, oblókł się w majestat, Pan przywdział potęgę i nią się przepasał; tak utwierdził świat, że się nie zachwieje. Twój tron niewzruszony od wieczności, Ty jesteś od wieków, o Boże. (Ps 93:1-2)
    1. Jak Dawid powiedział, medytujemy nad chwalebnym splendorem Jego majestatu. Spotykając się z Ojcem przez scenę w wielkiej sali tronowej, widzimy Jego straszliwą moc i drżymy przed Jego wielkością.
    2. W kontemplacji zbliżamy się do rządowego centrum wszechświata i patrzymy na Najwyższego, Wywyższonego odzianego w splendor i majestat.
  2. Fascynujące piękno
    Przed Nim kroczą majestat i piękno, potęga i chwała w Jego przybytku… oddajcie pokłon odziani w święte szaty! Zadrżyj, cała ziemio, przed Jego obliczem. (Ps 96:6,9)
    1. Jak zostało już wspomniane, Apokalipsa 4 to okno na transcendentne nieskończone piękno niestworzonego Boga, widzianego w niebiańskim otoczeniu.
    2. Wydobywając się z zamglonego widzenia tego upadłego wieku, widzimy Wszechpotężnego w Jego czystym, nieposkromionym pięknie.
    3. Teraz nasze oczy spoglądają na otaczający nas krajobraz, widzimy zrudziałą przez zimę trawę, samochody pędzące, jakby rzeczywiście robiły coś ważnego, znękanych ludzi zgiętych pod ciężarem dnia przygniatającym ich ramiona… normalne, codzienne życie miasta.
    4. Jednak dokładnie w tym samym momencie, gdzieś poza zasięgiem, na głęboko błękitnej połaci, żywe istoty wołają na widok niewyobrażalnego piękna, starcy padają na twarz, głosy aniołów rozbrzmiewają w niebiańskim zgromadzeniu. Pokryte oczami płonące istoty otaczające Jego tron patrzą na Niego z nigdy nie malejącym zadziwieniem.
  3. Suwerenna władza
    Gdyż Bóg jest Królem całej ziemi, hymn zaśpiewajcie! Bóg króluje nad narodami, Bóg zasiada na swym świętym tronie. (Ps 47:7-8)
    Podstawą Twego tronu sprawiedliwość i prawo… (Ps 89:14)
    Pan w niebie tron swój ustawił, a swoim panowaniem obejmuje wszechświat. Błogosławcie Pana, wszyscy Jego aniołowie, pełni mocy bohaterowie, wykonujący Jego rozkazy, posłuszni na dźwięk Jego słowa. (Ps 103:19-20)
4. Duch zamieszkujący w nas
  1. Wpatrywanie się w Boga wewnątrz
    1. Po zwróceniu na chwilę na Ojca oczu i uszu w kontemplacji, przechodzimy do Ducha Świętego wewnątrz.
    2. Choć w żadnej mierze nie jest On ograniczony do przebywania w naszym wnętrzu, to jednak właśnie tam znajdujemy Go najszybciej, a tylko przez Niego znajdujemy Boga.
    3. Gdy wpatrujemy się w Ducha Świętego w naszym wnętrzu, bardzo ważne jest, abyśmy pamiętali, że stanowi to całkowite przeciwieństwo introspekcji, powszechnej trudności na początku drogi do kontemplacji.
      Mamy Go znaleźć głęboko w sobie… Nie potrzebujemy skrzydeł, tylko miejsca ciszy, gdzie możemy być sami i skupić wzrok na Gościach wewnątrz. Powinniśmy zauważyć, że takie wchodzenie do wewnątrz jest przeciwieństwem introspekcji, ponieważ odwracamy się od egocentryzmu i zwracamy się do Najwyższego Innego.17
  2. Bliskość
    1. Pomocne może być rozpoczynanie modlitwy kontemplacyjnej od patrzenia na Ducha Świętego wewnątrz, aby ulokować duszę w bliskości Boga. Kiedy zwrócisz oczy na Ojca i Syna, nie będziesz ich widzieć jako odległych twemu sercu, ale bliskich.
    2. Gdy się modlimy, nie staramy się jakoś połączyć serca z przedmiotem naszego uczucia. Przeciwnie, Jezus zamieszkał w nas przez Ducha Świętego, nasza modlitwa powinna być miłosną odpowiedzią na fakt, że wyłom już został przez Niego przekroczony. Wpatrywanie się w prawdę o Bogu, który w nas zamieszkał, pomaga nam podporządkować serce tej rzeczywistości.
      Korzenie zarówno wypowiadanej jak i myślanej modlitwy św. Teresy z Avila tkwiły w tajemnicy zamieszkiwania przez Trójcę w jej wnętrzu. Nie zwracamy się do Boga tak, jakby przebywał gdzieś na odległym kwazarze. Teresa przywiązuje wielką wagę do nauczenia się znajdowania Pana tam, gdzie się On objawia osobie, którą kocha: w samym środku jej istoty.18
    3. W związku z tym musimy zawsze podporządkowywać serce i umysł prawdzie, że wpatrywanie się w głąb łączy się z miłością i relacją. Nie zwracamy oczu do wewnątrz na jakąś siłę, ale na osobową obecność w nas. On ma imię. On ma emocje. On myśli o tobie i głęboko pragnie mieć z tobą relację.
  3. Nastawienie umysłu
    1. Paweł napomina członków Kościoła w Rzymie, aby kierowali swe dążenia na Ducha (skupiali umysł na Duchu).
      Bo ci, którzy żyją według ciała, myślą o tym, co cielesne; ci zaś, którzy żyją według Ducha, o tym, co duchowe. Albowiem zamysł ciała, to śmierć, a zamysł Ducha to, życie i pokój… (Rz 8:5-6)
    2. W innych fragmentach Paweł wzywa czytelników do rozważenia, kim jest Ten, który w nich zamieszkuje. To jest wielkie zaproszenie dla Kościoła naszych czasów.
      Czyż nie wiecie, że ciało wasze jest przybytkiem Ducha Świętego, który w was jest, a którego macie od Boga, i że już nie należycie do samych siebie? (1 Kor 6:19)
      Czyż nie wiecie o samych sobie, że Jezus Chrystus jest w was… (2 Kor 13:5)
  4. Praktyczne wpatrywanie się w życie Boga wewnątrz Krótkie frazy wzięte z Pisma Świętego pomogą nam w skierowaniu wzroku na tę prawdę. Należy zauważyć, że te kroki nie stanowią żadnej formuły, są jedynie sugestią, która może ci pomóc albo nie.
    1. Pierwszy krok to skupienie uwagi na prawdzie Pisma Świętego. Dziękuj Duchowi Świętemu, że żyje w tobie, bez względu na to, jak się czujesz. Jezus nie zostawił cię sierotą – przyszedł i mieszka w tobie.
      Nie zostawię was sierotami. Przyjdę do was. Jeszcze chwila, a świat nie będzie już Mnie widział. Ale wy Mnie widzicie; ponieważ Ja żyję i wy żyć będziecie. W owym dniu poznacie, że Ja jestem w Ojcu moim, a wy we Mnie i Ja w was. (J 14:18-20)
      Im to chciał Bóg dać poznać, jak wielkie jest między poganami bogactwo chwały tej tajemnicy, którą jest Chrystus w was, nadzieja chwały. (Kol 1:27)
    2. Postaraj się w jakiś sposób wyrazić uznanie dla wielkości chwały Tego, który mieszka w twym duchu.
      Ziemia zaś była bezładem i pustkowiem: ciemność była nad powierzchnią bezmiaru wód, a Duch Boży unosił się nad wodami. Wtedy Bóg rzekł: Niechaj się stanie światłość! I stała się światłość. (Rdz 1:2-3)
      
      "Ty, który unosiłeś się nad wodami, jestem jedno z Tobą…"
    3. Nastaw serce, by usłyszeć prawdę o tym, co czuje Ten, który w jest w tobie. Choć może nie odczuwasz Go w swoich emocjach, On jest zazdrosny.
      A może utrzymujecie, że na próżno Pismo mówi: Zazdrośnie pożąda On ducha, którego w nas utwierdził? (Jk 4:5)
      Podobnie także Duch przychodzi z pomocą naszej słabości. Gdy bowiem nie umiemy się modlić tak, jak trzeba, sam Duch przyczynia się za nami w błaganiach, których nie można wyrazić słowami. (Rz 8:26)
      
      "O, Płonący wewnątrz mnie, pochłoń mnie ogniem miłości…"
      "Jestem słaby, a Ty przychodzisz mi na pomoc z Boskim wzdychaniem… Jesteś wspaniałym Pomocnikiem."
    4. Proś Go, by cię doprowadził do prawdy o pięknie Jezusa i o drodze do Jego Królestwa.
      A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem. (J 14:26)
      Gdy zaś przyjdzie On, Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy. Bo nie będzie mówił od siebie, ale powie wszystko, cokolwiek usłyszy, i oznajmi wam rzeczy przyszłe. (J 16:13)
      Gdy jednak przyjdzie Paraklet, którego Ja wam poślę od Ojca, Duch Prawdy, który od Ojca pochodzi, On zaświadczy o Mnie. (J 15:26)
      
      "Prowadź mnie, Duchu prawdy…"
      "Zamieszkujący we mnie Pocieszycielu, pokaż Jezusa mej duszy…"
  5. Owoc zjednoczenia (komunii, społeczności).
    1. Z czasem owoc tej praktyki sprawi, że prawda o zamieszkującym wewnątrz Duchu zamieni się z doktryny w dynamiczną, żywą rzeczywistość. Wzrastać będzie nasze doświadczanie społeczności z Duchem Świętym i nauczymy się żyć w Duchu we wszystkich dziedzinach życia.
      Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy. (Ga 5:25)
      Łaska Pana Jezusa Chrystusa, miłość Boga i dar jedności w Duchu Świętym niech będą z wami wszystkimi! (2 Kor 13:14)
    2. Gdy trwasz na wpatrywaniu się w Pana, czuj się wolny do przyniesienia Mu swoich zmagań i proś Ducha, aby przemieniał cię na podobieństwo Jezusa.
      Dzieci moje, oto ponownie w bólach was rodzę, aż Chrystus w was się ukształtuje… (Ga 4:19)
      Owocem zaś Ducha jest: miłość, radość, pokój, cierpliwość, uprzejmość, dobroć, wierność, łagodność, opanowanie. Przeciw takim cnotom nie ma Prawa. (Ga 5:22-23)
    3. Pokładając ufność w prawdzie o naszym zjednoczeniu z Chrystusem przez Ducha, musimy gorliwie zabiegać, aby nie zaniedbywać skarbu, jakim jest Jego życie, które w nas złożył…
      “Jeżeli istnieje połączenie między naszymi duszami a osobą Pana, to jakże głęboki i szeroki jest kanał naszego zjednoczenia I! To nie wąska rurka, przez którą cienka strużka się wije, to kanał o niesamowitej szerokości i głębokości, przez niego niezmierna ilość wody żywej może przetoczyć swoją moc. Patrz, oto On postawił przed nami otwarte drzwi, nie ociągajmy się z wejściem. To miasto zjednoczenia ma wiele perłowych bram, a każda jest szeroko otwarta, abyśmy mogli wejść, pewni życzliwego powitania. Gdyby istniała tylko mała dziurka, przez którą można by było rozmawiać z Jezusem, to i tak wielkim przywilejem byłoby przez to wąskie przejście rzucić słowo przyjaźni, o ileż bardziej jesteśmy błogosławieni, posiadając tak szerokie wejście! Gdyby Pan Jezus był daleko od nas, oddzielony wieloma burzliwymi morzami, chcielibyśmy wysłać posłańca, aby Mu przekazał naszą miłość i przywiózł nam wieści z domu Ojca ale patrzcie na Jego dobroć, On zbudował Sobie dom obok nas, nawet więcej, On zamieszkał w nas, przebywa w biednych, pokornych sercach, aby być z nami w stałym kontakcie. O, jakże musimy być głupi, gdy nie żyjemy w stałej komunii z Nim! Kiedy dłuży się droga, kiedy staje się niebezpieczna i trudna, nie dziwimy się, że przyjaciele rzadziej się spotykają, ale gdy mieszkają razem, czy Jonatan zapomni o Dawidzie? żona, gdy mąż w podróży, może wiele dni spędzić, nie rozmawiając z nim, ale nie zniosłaby oddzielenia, gdyby wiedziała, że przebywa on w jednym z pokoi ich domu. Szukaj Pana, gdy jest blisko, obejmij Go, bo On jest twym bratem, trzymaj mocno, bo On jest twym Mężem; Przyciśnij Go do serca, bo On jest twoim ciałem.19

Przypisy

17	Thomas Dubay, Fire Within, (San Francisco: Ignatius Press, 1989), s. 58. (hereafter abbreviated FW)
18	Tamże, s. 77
19	Spurgeon

Kontemplacja

Wstęp do kontemplacji

Przedmiot kontemplacji

Kontemplowanie Boga

Przypisy